De hemel op aarde

Op een dieper niveau heb ik altijd geweten dat ik in wezen liefde ben, het licht en ook heb ik geweten waar die heimwee vandaag kwam. Want ik wist waar ik vandaan kwam. Dat was fijn maar aan de andere kant ook erg verwarrend.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik me vroeger vanuit dit weten boven de mensen plaatste. Want ik dacht dat ik iets wist wat zij niet wisten. Ik dacht dat ik al verlicht was en de anderen nog heel veel te leren hadden.

Nou dat heb ik geweten. Het was precies andersom. Ik had zelf nog heel veel te leren. Ik zweefde boven de mensen en er was helemáál geen verbinding. Niet die echte verbinding. Heel vaak voelde ik me ook eenzaam en alleen ‘daarboven’.

Gedurende mijn leven ben ik steeds meer gaan landen. Het landen gebeurde toen ik mijn pijn en emoties meer toe ging laten. En godsallemachtig wat zat daar veel pijn. Toen het dekseltje er eenmaal af was kwamen al die emoties die ik zolang onderdrukt had in al hun heftigheid naar boven.

Je zou denken dat dit erg beangstigend moet zijn geweest, maar dat was het uiteindelijk niet voor mij. Want ik merkte dat iedere keer als ik mijn pijn toeliet er ook iets anders gebeurde.

Mijn hart ging namelijk ook open. Iedere keer als ik me in en in verdrietig voelde was daar ook al heel snel de verbinding met het goddelijke. Ik merkte dit doordat ik dan ineens wist waarom ik zo verdrietig was. Het ene inzicht na het andere ontvouwde zich dan.

En daarna, als ik als een kind zo hard gehuild had, werd het rustig in mij. Vredig. Dan voelde ik de liefde weer volop stromen. En voor mezelf èn voor anderen. Dan voel ik me echt weer verlicht. Verlicht van alle pijn en ook verlicht omdat ik me dan weer herinner wie ik werkelijk ben.

Ik zweef nu niet meer zo boven de mensen. Ik weet dat ik net zo kwetsbaar ben als ieder ander. Met mijn beperkingen en met mijn schoonheid. Niet dat ik het mis had vroeger toen ik wist dat we in wezen allemaal liefde en licht zijn.

Maar het zat anders dan ik toen gedacht had. Je gaat je weer verlicht voelen als alles er mag zijn. Als je óók je pijn en emoties kunt omarmen en ze TOE durft te laten. Want dan wordt het pas echt weer licht ( letterlijk verlicht).

Ik heb het nog steeds. Als ik huil gaat mijn hart weer open en word ik weer zacht. Dan is daar weer die verbinding met het goddelijke.

Volgende week ga ik weer aan het werk en heb ik weer veel zin om ook voor anderen een omgeving te scheppen waar ze helemaal zichzelf mogen zijn. Een plek waar ze die intense verbinding met zichzelf weer kunnen herstellen.

Heel welkom ben je!